Lutnictwo jest sztuką budowy szyjkowych strunowych instrumentów muzycznych, głównie skrzypiec, altówek, wiolonczel i kontrabasów. W XV wieku, termin ten dotyczył budowy lutni, jednak w miarę podejmowania przez lutników budowy skrzypiec, utracił swoje pierwotne znaczenie.

Lutnictwo w obecnym kształcie rozwinęło się w XVI wieku we Włoszech (także i w Polsce), gdzie powstawały duże ośrodki lutnicze i działali w nich wybitni mistrzowie.

Lutnik budując swój instrument, wprowadza doń własne cechy indywidualne umożliwiające rozpoznanie „ręki” budowniczego na podstawie budowy instrumentu. Wygląd i brzmienie instrumentu lutniczego zależą w znacznie większej mierze, niż przy innych instrumentach, od talentu i artystycznego smaku jego twórcy. Podstawowe znaczenie ma przy tym również znajomość materiałów oraz umiejętność rozpoznawania mocnych i słabych stron danego kawałka drewna. Projekt, architektura instrumentu oraz wybór drewna określają łącznie możliwości ukończonego dzieła.